Omawiane zagadnienie powstało w sprawie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej. Sąd rozpoznający sprawę oddalił wnioski dowodowe zgłoszone na rozprawie w oparciu o art.207par.6kpc. Decyzję powyższą uzasadnił tym, iż strona nie zgłosiła ww. dowodów w terminie sądowym, wyznaczonym jej na zgłoszenie ostatecznych twierdzeń, zarzutów i wniosków dowodowych. Jednocześnie sąd podkreślił, iż nie oddala roszczenia o zwrot nakładów (1/2), które były poniesione z majątku wspólnego na majątek osobisty, a jedynie dowody, których celem było wykazanie zasadności tego roszczenia.
W mojej ocenie, powyższa decyzja jest oczywiście sprzeczna z przepisami art.567kpc w zw. z art.688kpc w zw. z art.618kpc. Cytowane przepisy wskazują bowiem, iż roszczenia o zwrot nakładów, wydatków lub innych świadczeń z majątku wspólnego na majątek osobisty lub odwrotnie podlegają rozliczeniu i zwrotowi w postępowaniu o podział majątku wspólnego stron; roszczenia te należy zgłaszać do prawomocnego zakończenia ww. postępowania, czyli do dnia wydania postanowienia w II instancji.
Powyższe przepisy pozwalają w efekcie na uzasadniony i w pełni logiczny wniosek, iż wnioski dowodowe, których celem jest wykazanie zasadności zgłoszonych roszczeń wymienionych w cytowanych przepisach, można zgłaszać w tym samym terminie, co owe roszczenia. Inna wykładnia jest nielogiczna, albowiem wypacza ratio legis cytowanych przepisów. Przeciwna wykładnia prowadziłaby bowiem do kuriozalnej sytuacji, w której dopuszczalnym byłoby zgłaszanie – aż do wydania postanowienia w II instancji – wszelkich roszczeń, o których mowa w cytowanych przepisach, jednakże niedopuszczalnym byłoby ich udowodnienie; jaki zatem byłby cel zgłaszania ww. roszczeń w ogóle?
W konsekwencji – w mojej ocenie – cytowane przepisy, jako lex specialis wobec art.207par.6kpc, regulują termin zgłaszania zarówno roszczeń, o których w nich mowa, jak i wszelkich wniosków dowodowych, które mają te roszczenia uzasadniać.